Ճարտարապետական – հորինվածքային քննություն
Եկեղեցին ուղղանկյուն հատակագծով միանավ դահլիճ է` արևելյան կիսաշրջան խորանով և զույգ պատրհաններով: Ունի 7,50 մետր երկարություն, 4,50 մետր լայնություն, 3 մետր բարձրություն։ Եղել է թաղածածկ և երկթեք տանիքով: Կառուցված է անտաշ քարով և կրաշաղախով: Ունի երկու մուտք, որոնք բացվում են արևմտյան (նկ․ 4, 5) և հարավային (նկ․ 6) կողմերից, երկու փոքր լուսամուտ՝ արևմտյան (նկ․ 7) և արևելյան կողմերում։
Եկեղեցու ներսում կային սպիտակ շերտաքարերից պատրաստված հինգ փոքր արձանագիր խաչքարեր՝ «Խաչս Նազազին», «Խաչս Մրհապետին» «Խաչս Շահումին», «Խաչս Ղազարայ», «Խաչս Եղուայ» արձանգրություններով (Բարխուտարեանց 1895, 55), որոնք եկեղեցու թաղի փլման հետևանքով հավանաբար մնացել են քարերի տակ։
Մ․ Բարխուդարյանը նշում է, որ հարավային մուտքի բարավորի վրա քանդակված է Ս․ Աստվածածինը մանկան հետ և «մի աղերսարկու վեղարավոր վարդապետի պատկեր», իսկ արևմտյան մուտքի բարավորի վրա պատկերված են «երկու աղոթավոր վարդապետի պատկերներ և մի խաչ» (Բարխուտարեանց, 1895, 56), սակայն նշվածները փլուզումների հետևանքով այժմ տեղում չեն։
Եկեղեցուց արևելք պահպանվել են տապանաքարեր, որոնցից մեկի վրա Մ․ Բարխուդարյանը կարդացել է. «թվին ։ՉԶ։ (1257) այս է տապան Մովսես վարդապետին» (Բարխուտարեանց 1895, 56)։ Տապանաքարի վրա պատկերված է եղել երկգլուխ օձագավազան և այն բռնած ձեռքի թաթ։
Ամփոփելով այս տվյալները, կարելի է հավանական համարել, որ եկեղեցու նախնական կառույցը թերևս չի պահպանվել, տեղում 13-րդ դարում կառուցվել է ներկա սրահը, որը 17-18-րդ դարերում նույնպես փոփոխությունների ենթարկվել (մուտքերի շրջանակները, արևելյան լուսամուտի շրջանակը, խաչքարերը պատկանում են այդ ժամանակին):
