Պատմական ակնարկ
Գյուղն առաջին անգամ հիշատակվում է 13-րդ դարի պատմիչ Ստեփանոս Օրբելյանի մոտ՝ որպես պատմական Սյունիքի հյուսիս-արևելյան մասում գտնվող և պատմական Արցախին սահմանակից Աղահեճք գավառի գյուղ, որը հարկատու էր Տաթևի վանքին (Հակոբյան, 1960, 209): Այն վանքին վճարում էր 15 միավոր հարկ (Օրբէլեան 1910, 516): Գյուղի Մինքենդ (թուրք. բառացի` հազար գյուղ) անվանման ժողովրդական ստուգաբանությունն այն կապում է մի ավանդության հետ, ըստ որի այն Լենկ Թեմուրի արշավանքի ժամանակ ավերված 1000-րդ բնակավայրն էր (Ղանալանյան 1969, 172):
Գյուղը հայաբնակ է եղել մինչև 18-րդ դարի սկզբները, հետագայում հայաթափվել է: Տեղում հաստատվել են քրդեր: Միայն 1841 թվականին գյուղում կրկին հայ բնակչություն է վերադարձել, երբ գյուղում հաստատվել են Խնձորեսկ գյուղից տեղափոխված հայերը, որոնք բնակվում էին առանձին թաղամասում: Հայ բնակչությունը զգալի տուժել է 1905 թվականի հայ-թաթարական բախումների ժամանակ, իսկ 1918 թվականին վերջնականապես գյուղը հայաթափվել է: Խորհրդային տարիներին գյուղի բնակչությունը թրքացած քրդերն էին (Կարապետյան 1999, 129-130):
Ճարտարապետական-հորինվածքային նկարագրություն
Սուրբ Մինաս եկեղեցին գտնվում է գյուղի կենտրոնում (նկ. 1, 2):
